Op de vooravond van de Franse verkiezingen – waar de EU op het spel stond – ging ik naar de opendeurdag van Europese Unie. Je kan voor een dag per jaar alle gebouwen van de Europese wijk in Brussel als burger bezoeken met allerlei activiteiten en debatten. Wij bezochten de Europese Commissie, de European External Action Service en het Europese parlement.
Steeds meer hoor je een grote weerstand tegen de Europese Unie. Extreemrechtse partijen komen in zowat elk Europees land op, daarmee groeit het euroscepticisme. Dat er voorstanders zijn merken we vaak niet, degenen die het hardste roepen zijn helaas de tegenstanders. Het is dan ook gemakkelijker het status quo af te breken, dan in te zien welke goede dingen het heeft voorgebracht. Denk maar aan al die zuurpruimen die je ooit al hebt ontmoet en bedacht dat mensen vooral goed kunnen zagen.
In ieder geval was ik verbaasd toen we toekwamen aan het gebouw van de Europese Commissie, het Berlaymontgebouw, en een heel lange rij zagen om deze binnen te geraken. Vanwaar kwamen al deze aanbidders van de Europese Unie vandaan? Toen we stonden aan te schuiven hoorden we vele verschillende talen, waaronder veel niet Europese. Was het uit pure interesse of kunnen buitenstaanders meer waarderen wat wij voor vanzelfsprekend aannemen?
Binnen de Europese Unie is er nochtans een nieuwe beweging aan het ontstaan, Pulse of Europe, die een tegenstem wil bieden voor al die eurosceptiscisten. Die dus niet tegen iets protesteert, maar voor iets wil opkomen, en dat zijn de waarden en de principes van de Europese Unie. Bijna elke week staan ze ergens in een stad in Europa op straat om deze belangen te verdedigen. Maar hoeveel mensen hebben al van deze beweging gehoord en hoeveel mensen hebben al van iemand als Le Pen of Wilders gehoord? Staat de Europese burger te ver af van de instellingen die haar leven grotendeels bepaald?
Overal kon je op de EU Open Day informatie vragen over de projecten van de Europese Unie en te weten komen wat ze al hadden verwezenlijkt. Je kon er met vele Europese medewerkers praten, in de stoel van Mogherini of Juncker gaan zitten, debatten volgen of zelfs meedebatteren … Laat dat nu exact hetgene zijn dat de Europese burger nodig heeft en dan is het begrijpelijk dat er zoveel mensen staan aan te schuiven. Mensen die wilden weten wat er hier juist gebeurt, mensen die wél content zijn met wat de Europese Unie al heeft voortgebracht, mensen die wel nog trots zijn op een project die ervoor heeft gezorgd dat ons continent al de langste tijd in de geschiedenis vrede kent. Die zijn er ook.
Europese Unie: meer dagen als deze alstublieft.
Sarah Declercq
A Monkey's Deficit 